Terapie psychosomatyczne

Psychosomatyka jest nauką zajmującą się określaniem związków pomiędzy psychiką człowieka i przeżywanymi przez niego emocjami a występowaniem schorzeń fizycznych.
Psychosomatyka zajmuje się człowiekiem holistycznie, czyli całościowo.

Za choroby psychosomatyczne uznaje się zaburzenia w których, możliwe jest potwierdzenie występowania u chorych objawów takich schorzeń, a do których prowadzą m.in. problemy psychiczne.
Ludzie zazwyczaj nie uświadamiają sobie tego, że właśnie doświadczają jakichś nierozwiązanych konfliktów emocjonalnych, a dopiero wystąpienie schorzenia psychosomatycznego uświadamia ich istnienie.

Początki medycyny psychosomatycznej znajdujemy w starożytnej myśli greckiej (Platon Hipokrates, Galen), którzy pisali o jedności i wzajemnych powiązań ciała i duszy.

Już Cyceron, w swoich słynnych „Rozprawach tuskulańskich” zwrócił uwagę, że emocje człowieka mogą zaburzać jego zdrowie fizyczne.
Hipokrates i Galen (lekarze-filozofowie) wysunęli koncepcję dotyczącą powiązań, jakie występują między psychicznym a fizycznym wymiarem człowieka.
Tę koncepcje człowieka, zakładającą brak rozdzielności ciała z duszą, znajdziemy już u Platona i Arystotelesa.
Według Platona:

„Część nigdy nie może być zdrowa, gdy nie jest zdrowa całość”.

Dopiero nowożytna myśl kartezjańska przyczyniła się do powstania mechanistycznej koncepcji budowy człowieka, według której umysł jako byt niematerialny, funkcjonuje oddzielony od ciała.

J.Ch.Heinroth jako pierwszy użył w literaturze medycznej pojęcia „psychosomatyka”. Uważał, że przeżyte psychiczne konflikty wczesno-dziecięce mogą w konsekwencji prowadzić do chorób fizycznych.

Mechanizmy powodujące choroby psychosomatyczne do dziś są niejasne, ale najbogatsze źródło informacji znajdujemy w psychoanalizie, która stworzyła fundamenty medycyny psychosomatycznej.
Pierwsze koncepcje mające na celu wyjaśnienie chorób somatycznych dotyczyły nieświadomych konfliktów wewnętrznych, szczególnie wczesno-dziecięcych traum. Według klasycznych psychoanalityków objawy somatyczne stanowią manifestację nieświadomych konfliktów wewnętrznych.
Można je rozumieć jako przejaw kompromisu między siłami psychicznymi, przeciwstawiającymi się pragnieniom popędowym.
Libido pozostaje w takiej sytuacji niezaspokojone, a jego energia lokuje się w określonym narządzie i tym samym, wyraża się w formie objawów somatycznych.
Freud zakładał, że przyczyną chorób są tłumione bądź wypierane objawy fizjologiczne, które powstały na skutek doświadczania napięcia emocjonalnego we wcześniejszych okresach życia człowieka. Reaktywacja wczesno-dziecięcych konfliktów może być przyczyną niemożności rozładowania tego napięcia, co w sytuacji aktualnie doświadczanych trudności może prowadzić do rozwoju procesu chorobowego.
Z pomocą psychoterapii można podjąć wysiłek rozwiązania problemu na poziomie świadomym, w kierunku przepracowania urazu na poziomie psychicznym, próbując ustalić relację wobec osoby, która stała się przyczyną bolesnego doświadczenia.